Timinn flygur afram
|
Og hann teymir mig a eftir ser
|
Og ekki fæ eg miklu raðið
|
Um það hvert hann fer
|
|
En eg vona bara hann hugsi
|
Soldið hlylega til min
|
Og leiði mig a endanum
|
Aftur upp til þin
|
|
Eg gaf þer forðum keðju
|
ur gulli um halsinn þinn
|
Svo gleymdir þu mer ekki
|
i dagsins amstri nokkurt sinn
|
|
i augunum þinum svortu
|
horfði eg a sjalfan mig um hrið
|
og eg vonaði að
|
eg fengi bara
|
að vera þar alla tið
|
|
Það er margt sem angrar
|
en ekki er það þo biðin
|
þvi eg se það fyrst a rykinu
|
hve langur timi er liðinn
|
|
og eg skrifa þar eitthvað með fingrinum
|
sem skiptir ollu mali
|
þvi að nottin min
|
er dimm og ein
|
og dagurrin a bali
|
|
Ja og andlitið þitt malað
|
hve eg man það alltaf skyrt
|
augnlinur og bleikar varir brosið svo hyrt
|
|
ju eg veit vel að okeypis
|
er allt það sem er best
|
en svo þarf eg
|
að greiða dyru
|
verði það sem er vest
|
|
Eg sakna þin i birtingu
|
að hafa þig ekki við hlið mer
|
|
og eg sakna þin a daginn
|
þegar solin brosir við mer
|
|
og eg sakna þin a kvoldin
|
þegar dimman dettur a
|
|
en eg sakna þin mest a nottinni
|
er svipirnir fara a stja
|
|
Svo lit eg upp og se
|
við erum saman þarna tvær
|
stjornur a blarri festingunni
|
sem færast nær og nær
|
|
eg man þig þegar augun min
|
eru opin hverja stund
|
en þegar eg
|
nu legg þau aftur
|
fer eg a þinn fund
|
|
-----------------
|
Tvaer stjornur
|
| Emiliana Torrini |
